OOST WEST, THUIS BEST
In een vorige blog heb ik geschreven dat een opname/verhuizing naar een verpleeghuis helemaal niet altijd kommer en kwel is en het juist ook “goed” uit kan pakken voor zowel de bewoner als diens naaste.
Maak in deze blog kennis met een mevrouw die door een verhuizing naar het verpleeghuis, weer de moeder werd voor haar kinderen, waar ze van houden!
Jarenlang (meer dan 60 jaar!) gewoond in hetzelfde huis, weinig tot geen hulp nodig gehad en het altijd samen met haar echtgenoot de jaren voorbij zien gaan. Bij het uitvliegen van de kinderen, het ouder worden, pensionering en steeds meer lichamelijk ongemakken van beiden, wordt hun wereld steeds een beetje kleiner. Er komt hulp in huis, echtgenoot wordt opgenomen in een instelling en overlijd snel daarna.
De kinderen doen wat ze kunnen om te zorgen voor hun beide ouders. Ze komen zo vaak als mogelijk langs, regelen hulp en zorgen voor het eten enz. En eigenlijk is het nooit goed, of in ieder geval niet goed genoeg. Moeder heeft altijd wel een opmerking, het is te veel, te weinig, te koud, te warm, te veel prikkels enz. Steeds meer zien ze hun moeder (door o.a. haar dementie) veranderen in een vrouw die veel (onmogelijke) eisen stelt, zelf het liefst maar in bed ligt en lichamelijke klachten veinst en hun gevoelens en emotionele en lichamelijke belastbaarheid steeds vaker op de proef stelt. En door de manier waarop ze dit doet, raken de kinderen en andere mantelzorgers moedeloos, overbelast en voelen ze steeds meer een afstand tot de vrouw waar ze van hielden. Wanneer vader overlijdt, wordt het alleen erger en erger en zijn sommige mantelzorgers zelfs overbelast, waardoor haar wereld heel klein geworden is.
En dan gebeurt het, ze komt thuis ten val, breekt onder andere een heup en komt in het ziekenhuis terecht. Ze hertelt wonderbaarlijk goed en de beslissing moet genomen worden, wat nu wijsheid is. Met veel thuiszorg en mantelzorg naar huis, of is een opname in een verpleeghuis de beste optie? Tijdelijke opname om te revalideren? Of is een permanente opname beter?
Worstelingen voor de mantelzorgers, moeder heeft niet echt bezwaar maar is ook niet erg happig op wonen in het verpleeghuis. Uiteindelijk wordt de beslissing genomen om toch te gaan voor een opname in een woongroep met mensen die dementie hebben.
Cognitief is mevrouw nog best goed, en ze is dan ook compleet van slag wanneer ze de eerste dagen in het verpleeghuis is. Iedereen is daar dement zegt ze, ik hoor hier niet thuis, ze zijn helemaal mesjokke geworden enz. Ook de kinderen krijgen ervanlangs, die hadden dit nooit toe mogen staan, denken alleen aan zichzelf enz. Je denkt toch niet dat ik hier blijf, en ik ga niet naar de huiskamer, ik wil terug naar mijn huis. Dit alles met veel verdriet en “drama” waarbij ook wij als zorgmedewerkers zelfs een beetje gaan twijfelen of dit wel de juiste beslissing is geweest. Maar elke dag leren we haar een beetje meer kennen en weten we steeds beter wat de beste benadering is en zien we mevrouw steeds meer ontspannen en contact maken met haar omgeving. Ze wordt milder, vriendelijker (ook tegen familie) en na een paar weken lijkt ze haar plekje al best gevonden te hebben. Ze accepteert het wonen in het verpleeghuis, doet mee met activiteiten, is zorgzaam voor haar omgeving en lijkt het fijn te vinden om “onder de mensen” te zijn.
Na een paar weekjes komt ze terug van een etentje bij familie en zegt ze bij terugkomst op de afdeling “ik heb het heel fijn gehad, het was heerlijk, maar ben er wel wat moe van, dus ben blij dat ik weer “thuis” ben, want zo voelt het hoor, hier ben ik “thuis"!
Ik zie de tranen in de ogen springen bij haar kinderen, het is zo'n worsteling geweest te kiezen voor een opname in het verpleeghuis, en nu zegt moeder zelf dat ze er zich “thuis” voelt! Ze is door het wonen in het verpleeghuis (weer) de moeder geworden waar ze zo van houden!