HOE LONG-COVID EN PASSIE VOOR WERK NIET SAMENGAAN
In oktober 2020 heb ik een blog geschreven waarin ik jullie vertel dat Corona ook ons gezin binnengeslopen was. Mijn man, mijn zoon en ik zijn allemaal positief getest op Covid-19. Mijn dochter was toen 10 jaar en kinderen werden toen praktisch nog niet getest en ze zal ook ongetwijfeld wel een smeurtje mee hebben gepakt. Ze is bijna het hele jaar door verkouden van hooikoorts en allergieën dus dat valt bij haar niet zo op.
Mijn zoon is ook niet erg ziek geweest, die heeft een dag verhoging gehad en een snotneus en dat was het dan. Mijn man is 4 dagen goed ziek geweest met de voornaamste klacht, hoge koorts, verkouden en hoesten. Maar hij krabbelde snel op en na een week was hij (thuis) weer aan het werk. Een aantal weken na zijn besmetting verloor hij zijn geur en deze heeft hij tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal terug.
Ik ben twee weken beroerd geweest. Veel op bed, enorme hoofdpijn, koorts, spierpijnen door heel mijn lichaam en benauwdheid/kortademigheid. Twee weken geen smaak en geur gehad.
Na een aantal weken kreeg ik geur en smaak weer terug, de koorts was al na een dag of twee verdwenen en benauwdheid heb ik ook niet heel lang gehad. Wat wel bleef was hoofdpijn en snel kortademig, de spierpijnen zijn nooit helemaal weggeweest. Voornamelijk in mijn benen/kuiten.
Na een aantal weken thuis geprobeerd op te knappen, ben ik weer gaan werken. Eerst alleen wat uurtjes “boventallig” maar al snel toch weer mijn 24 uur per week. De pijn in mijn benen had ik toen nog steeds maar ik dacht zodra ik weer meer beweeg en ga werken, komt dat allemaal wel weer in orde. Ook was ik nog wel wat kortademig maar ik dacht daar wel mee te kunnen dealen.
Uiteindelijk na een aantal maanden werken, moest ik toch weer kleur bekennen en het echt wat rustiger aan doen. De pijn was soms zo hevig dat ik mank ging lopen en mijn energie level ging hard naar beneden. De hoofdpijnen waren soms ondragelijk en dan was het onmogelijk om iets te ondernemen. Dus weer wat minder uur werken, via de arbo arts een aanvraag bij c- support gedaan voor revalidatie fysio. De huisarts stelde vast dat ik toch echt long-Covid heb en schreef direct een behandel traject voor. Voor de hoofdpijnen heb ik Crafta-therapie gehad en gebruik ik nu in de nachten een splint in mijn mond (bitje) om dichtklemmen te voorkomen en zo de hoofdpijnen te verminderen. De revalidatie fysio heeft 3 maanden geduurd voordat ik hier eindelijk toestemming voor kreeg (lag niet aan de huisarts maar aan allerlei (onzinnige) regeltjes waar een aanvraag aan moet voldoen), maar daar maak ik nu volop gebruik van.
Uiteindelijk heb ik me hierna nog een keer beter gemeld, weer een paar weken door getobt en nu gaat het echt niet meer.
Alles doet me zeer, mijn armen, benen, nek en schouders. Krachtverlies in mijn armen en het gevoel alsof al mijn spieren in mijn lijf verzuurd zijn. Slecht lopen vanwege de kramp/pijn in mijn benen. Niet lang achter elkaar kunnen zitten/staan. Slecht slapen vanwege de pijnen in mijn lijf en hevige hartkloppingen en drukkend gevoel op de borst.
Soms is tandenpoetsen, in een pan roeren of mijn haren wassen al te veel gevraagd. Ik zie dan ook op tegen alle activiteiten en ja dan heb je een probleem wanneer je in een verpleeghuis werkt.
Nu dus volledig ziekgemeld, en dat doet pijn, dat kan ik je wel vertellen! Het moeilijkste is het voor mezelf zorgen, overgeven en over me heen laten komen en het accepteren van mijn klachten.
Accepteren dat ik long-Covid heb, eerst zelf goed moet herstellen om dan pas weer mijn werk te kunnen oppakken om te kunnen zorgen voor de ander.
Werk wat ik met zoveel passie doe dat het geen werk is voor me maar een stuk van mijn leven.
Ik moet nu dus een stuk van mijn leven leren loslaten, in de hoop dat ik het later weer op kan pakken. Dat is een strijd waar ik me de komende tijd mee bezig ga houden.
Dat is de reden dat er ook wat minder blogs uit de praktijk zullen verschijnen op mijn pagina. Maar ik zal wel weer (vervolg) blogs posten over verschillende vormen van dementie en de 4 fasen van beleving bijvoorbeeld.
Deze blog heb ik niet geschreven om medelijden op te wekken of op een of andere manier in de belangstelling te staan. Ik wil hier mee aangeven dat er een reden is, wanneer er wat minder activiteit is op mijn pagina én het opschrijven werkt voor mij therapeutisch, dus dank allemaal voor het lezen, daardoor zijn jullie nu allemaal mijn therapeuten!