EEN DUIVELS DILEMMA VOOR DE MANTELZORGER
Wanneer er een beslissing genomen moet worden voor wonen in het verpleeghuis, zijn heel veel mantelzorgers verdrietig, bang en hebben het gevoel te falen en/of hun naaste in de steek te laten.
Zeker wanneer hun naaste verzet toont en er soms zelfs gegrepen moet worden naar een rechterlijke machtiging of in het “ergste” geval een in bewaring stelling.
Een opname in het verpleeghuis wordt nog vaak gezien als iemand opsluiten, gaan wonen in een woning achter gesloten deuren, (“veilige” deuren wordt het ook wel genoemd), wordt gezien als laatste redmiddel en heeft (bijna) altijd een nare bijsmaak. Iemand tot aan overlijden thuis laten wonen lijkt de ideale situatie te zijn.
En toch, beste mantelzorgers, wil ik vandaag proberen te vertellen dat het ook anders kan. Eigenlijk dat het anders is. Het is geen falen en/of opsluiten, het is de meest moedige en moeilijkste beslissing, die je neemt wanneer er gekozen wordt voor wonen in het verpleeghuis.
Mantelzorgers van mensen met dementie, die 24 uur per dag en 7 dagen in de week klaar staan voor hun geliefden, zijn werkelijk helden. Het is namelijk beslist niet eenvoudig om te zorgen voor iemand die dementie heeft. Er zit natuurlijk veel verschil in, want de ene mens is de andere niet, we zijn allen uniek en dat geldt ook zeer zeker voor mensen met dementie. Maar de emotionele belasting die er bij komt kijken, is er een die niet onderschat moet worden.
Je naaste te zien veranderen in iemand die je niet meer herkent, waar je geen gesprekken meer mee kunt voeren, waar je geen dingen meer mee kunt delen enz. is heel erg emotioneel en mentaal ontzettend zwaar.
Je partner die altijd voor je klaarstond, waar je alles tegen kon vertellen, waar je jaren mee getrouwd bent, die moet je loslaten, die verdwijnt….Je moeder die altijd wel ergens raad voor wist, die altijd bereid was je te steunen in welke moeilijkheden dan ook, die moet je loslaten, die verdwijnt. Je altijd rustige, lieve vader waar je altijd op kon rekenen, veranderd in een man die je niet kent als je vader...
Wanneer je dag in dag uit, klaarstaat en het contact steeds meer van een kant komt, alles op jou bordje terecht komt, dan loopt het een keer over. Dan zegt je hoofd dat het niet langer meer thuis gaat, maar je hart wil er nog niet aan. Wanneer er meerdere mantelzorgers zijn, kan de draaglast nog wel eens verdeelt worden en kan het langer volgehouden worden, maar zeker wanneer het netwerk klein is, is de draaglast enorm.
Dan is een opname in een verpleeghuis geen falen, niet een in de steek laten van. Nee! Juist niet!
Er wordt onterecht vaak gedacht dat wonen in het verpleeghuis betekend dat je dan mantelzorger af bent. Dat je de zorg uit handen geeft en dat zorgmedewerkers de zorg volledig over gaan nemen. Nu moet ik zeggen dat er ook aan de kant van de zorgmedewerkers hier vaak nog wat “ouderwets” gedacht wordt, jaren geleden was dit ook wel een beetje zo, maar nu echt niet meer.
Wanneer het thuis echt niet meer gaat, om welke reden dan ook, is het van groot belang dat de mantelzorger beseft dat de zorg niet overgenomen gaat worden, maar dat zorgen voor, GEDEELD gaat worden. De zorgmedewerkers zijn er voor om de zorglast die voor u alleen te zwaar was, te helpen verlichten. U als mantelzorg blijft de belangrijkste schakel, u weet van de hoed en de rand, u kent uw naaste het best. En die informatie en zorg van mantelzorger moet een samenwerking tot stand brengen waarbij uw naaste goed op zijn plek komt en waar de mantelzorger op adem kan komen.
Wanneer dat gebeurt, is een opname in het verpleeghuis geen loslaten en in de steek laten, maar een andere manier van vasthouden!
Het mooist is natuurlijk dat je een verpleeghuis treft waar je jezelf prettig bij voelt. Waar je het idee hebt dat ze de zorg voor je naaste aankunnen en dit op een manier doen, die het best bij u en uw naaste past. Waar u uzelf als mantelzorger gehoord wordt en u zich welkom voelt. En geloof me, die instellingen bestaan echt hoor!
En die gesloten deuren dan? Hoor ik u vragen.
Gelukkig is er in de meeste instelling steeds meer mogelijk qua vrij bewegen. Komt bij dat echt niet iedereen met dementie aan de deur staat te rammelen. Dat is maar een enkeling en daar moet met maatwerk naar gekeken worden en dat wordt ook steeds meer gedaan. In de instelling waar ik werk, is die deur “gewoon” een voordeur waar aangebeld wordt, niets meer en niets minder.
En weet je wanneer mensen om hun plek zijn, willen ze helemaal niet weg! Daar moet de focus dan ook opgelegd worden, zoals “thuis” wordt het nooit, maar door een samenwerking tussen mantelzorgers en zorgmedewerkers kan er wel een veilige en vertrouwde omgeving ontstaan, waar beide partijen rust krijgen.
In deze tijd van corona is de nadruk zo gelegd op het SAMEN. Dat geldt dan ook zeker voor een opname in het verpleeghuis, SAMEN kunnen we wonen in het verpleeghuis maken tot een laatste levensfase waar met liefde en tevredenheid op teruggekeken kan worden.
In een volgende blog neem ik jullie graag mee in het leven van een bewoner met dementie, die door een opname in het verpleeghuis compleet veranderde in positieve zin!
©MariëtdeLandmeter