Bezoekverbod en mantelzorg

BEZOEKVERBOD EN MANTELZORG

Wanneer er besloten moet worden om een familie lid, geliefde, kennis of welke betrekking dan ook, naar een verpleeginstelling te verhuizen, is dat in de meeste gevallen een moeilijke en pijnlijke beslissing.

Tenslotte geef je dan een groot stuk van de zorg over aan anderen, in de eerste instantie zelfs aan vreemden. Vreemde “zusters” waar je de zorg aan over moet geven. Een gevoel van falen, en doe ik er wel goed aan, zijn zeker geen vreemde gevoelens voor de mantelzorger.
Het valt dan vaak ook niet mee om de zorgen die de mantelzorger heeft (gehad) om die “los” te laten en om “vreemden” toe te laten deze zorgen al dan niet gedeeltelijk over te nemen.
Vertrouwen in de zorgmedewerkers en een gevoel van rust komen vaak veel later. Dat moet de eerste tijd na een verhuizing blijken.

Vaak blijven er veel zorgen en verdriet bestaan, ook al kan er een tijd komen dat de mantelzorger vrede kan hebben met het besluit van een wonen in een verpleeginstelling. Lang niet alle zorgen en problemen worden en kunnen weggenomen worden door verzorgend personeel. Dat kan niet en dat hoeft ook niet.

Vroeger was het nogal eens zo dat wanneer er een verhuizing naar een verpleeginstelling plaatsvond, echt alle zorg overgenomen werd door verzorgend personeel. De mantelzorg viel dan werkelijk in een groot, leeg gat. Mantelzorg kon op bezoek komen, maar werd geacht zich verder niet al te veel met de zorg te bemoeien.

Gelukkig is dit heel anders geworden, ook al zullen hier per verpleeginstelling ook weer verschillen in zitten.
Nu vinden we het juist belangrijk dat mantelzorg zoveel mogelijk betrokken blijft. Zeker wanneer het mensen met dementie betreft. Mantelzorger kent de bewoners toch vaak het best, dan is het als zorgmedewerker fijn om in gesprek te gaan met mantelzorg. Hoe pakken we dit of dat het best aan, wat moeten we vooral niet doen enz.? Maar ook inrichten van de kamer, het omwisselen van kleding van zomer naar winter bijvoorbeeld willen we de mantelzorg zoveel als mogelijk zelf laten doen. Zorgen voor verzorgingsartikelen, haren knippen/opmaken, mee met uitstapjes, koffie zetten, activiteiten organiseren, een levensboek maken enz. Ook dat is fijn om door mantelzorgers te laten uitvoeren.
Van dit alles geld natuurlijk wel dat het mogelijk moet zijn voor de mantelzorg. Maar een samenwerking van mantelzorg en zorgmedewerkers word erg gewaardeerd en gestimuleerd. Dat is voor alle partijen fijn. Nu er geen mantelzorg toegelaten word, kunnen er ook geen dingen uit handen genomen worden van de zorgmedewerkers en dat is soms best een gemis. Dan merken we als zorgmedewerkers pas goed dat samen zorgen er even niet in zit.

Daarom is het ook voor de mantelzorg zo zuur nu ze niet meer op bezoek mogen komen. De bewoners in de woning waar ik zorg voor draag, hebben gelukkig geen van al veel last van de bezoekstop. Natuurlijk vragen ze wel regelmatig naar hun familie, maar ze zijn het ook weer snel vergeten. Ergens zullen ze zeker een gemis ervaren, maar het heeft gelukkig niet geleid tot onrust of achteruitgang, of voortdurend verdriet of boosheid. Ik ben me er van bewust dat het in die gevallen erger, verdrietiger is voor de mantelzorg dan voor de bewoners. Als mantelzorg moeten ze nu echt alle zorg overgeven aan de zorgmedewerkers en dat is echt moeilijk.
Misschien nog wel moeilijker voor de mantelzorg van bewoners die nog niet zo lang wonen in het verpleeghuis. Dan is nog niet altijd die rust en vrede en vertrouwen in de zorg er. Dat lijkt me een pijnlijke zaak en dan begrijp ik de ontroerende en emotionele reacties die daaruit voortkomen. Zeker ook wanneer de bewoner in gedrag en toestand laat merken, ook dat vertrouwen en die rust van wonen in verpleeginstelling, en gemis van “eigen volk” te missen. Wat dat betreft is het te wensen dat de deur van elke instelling op een kier mag met betrekking tot bezoek toe laten.

Dat de bezoekstop ook een zekere rust gebracht heeft in de woning dat is ook waar. Zeker in de huiskamer heerst er een serene rust sinds de bezoekstop een feit is. Hierbij moet ik wel opmerken dat dit niet alleen komt van geen mantelzorg meer “over de vloer”. Nee, dat komt ook omdat alle zorg die niet onmiddellijk noodzakelijk is uitgesteld word. Dat betekend dat een ergotherapeut, een arts, een verpleegkundig specialist, iemand die steunkousen aanmeet, een mondhygiëniste een technische dienst, kapper een pedicure enz. enz. waar geen spoed bij komt kijken, niet naar de woning komen. Dat scheelt echt heel veel geloop en onrust in de woning. Wat dat betreft denk ik dat we hier lessen uit moeten halen voor wanneer de maatregelen weer versoepeld mogen worden. Ik ga me hier in ieder geval wel hard voor maken, dat die rust in de woning die we nu ervaren en die echt helend is voor het welzijn van onze bewoners, dat we die zoveel mogelijk behouden.
Dat zal niet gaan zonder ook de hulp en inzet van de mantelzorgers!

Als laatste wil ik nog noemen dat ik trots ben op de mantelzorgers die in de afgelopen tijd bewezen hebben alles over te hebben voor hun geliefden die bij ons wonen! De afgelopen weken heb ik zoveel vertrouwen, geduld en meedenken ervaren dat ik hoop heb op de toekomst. Een toekomst waarin we samen met de mantelzorg hun geliefden (weer) kwaliteit van leven hopen te geven. Een toekomst vol liefdevolle zorg en aandacht die we samen tot stand gebracht hebben.

©Mariët de Landmeter