Betrokkenheid bij het afscheid
“Verzorgen als beroep vraagt betrokkenheid, oplettendheid, praktische en communicatieve intelligentie, kennis en voortdurende besluitvaardigheid! Verzorgenden hebben voortdurend te maken met emotionele keuzeproblemen en moeten de hele dag door beslissen wat te doen en wat te laten”.
Zomaar zinnetjes uit het opleidingsmateriaal van #IMOZ waar ik mijn #GVP- diploma heb gehaald. De belevingswereld van de verzorgende is een belangrijk onderdeel van de GVP opleiding. Dit hoort namelijk ook onder “belevingsgericht” werken.
Wanneer je als team besluit om meer “belevingsgericht” te werken, wat eigenlijk zoiets betekend als BEWUST ervaren, krijg je nog meer dan voorheen te maken met hechting en verdriet. Hoe intensiever je zorgt, hoe meer je van de bewoner weet des te groter de kans op betrokkenheid en zelfs op hechting.
Verdriet of pijn van een bewoner doen je meer dan je eigenlijk wil.
Je bent er mee bezig, ligt er misschien zelfs wel eens van wakker….
En dan slaat de twijfel toe, ben ik nu eigenlijk wel professioneel?
In hoeverre mag ik me “hechten” aan een bewoner?
Toen ik zo’n 20 jaar geleden begon met een zorgopleiding werd er nu niet bepaald gestimuleerd om je te hechten aan bewoners of er verdriet van te hebben.
Dat werd gezien als onprofessioneel, dat paste niet.
Het gevolg daarvan was dat ik dan ook heel lang mijn ware gevoelens en betrokkenheid die ik voelde niet heb laten zien, niet toeliet en er al helemaal niet over sprak. Dat maakte dat ik veel eenzame momenten thuis alsnog bezig was met mijn emoties en het alleen maar meer mee naar huis nam.
Gelukkig word het steeds meer ‘gewoon’ gevonden dat je hecht aan mensen voor wie je zorgt, alleen word er nog steeds te weinig over gepraat.
Natuurlijk is het voor iedereen anders en heel persoonlijk en ook is je professionele zorg relatie anders dan je gevoelens voor mensen in je privé sfeer,
en het is belangrijk om dat verschil te leren hanteren.
Zolang je zorgt blijft “emotionele” arbeid een deel van je werk.
Echt professioneel ben je als je in staat bent om gevoelens van verdriet, pijn, verlies van bewoners te voelen zonder er zelf onder te lijden.
Je kunt hen tegemoet treden in hun beleving, hun gevoelens benoemen, zonder dat je er zelf verdrietig of angstig van word.
Het kan jaren duren voordat je daartoe in staat bent om alle nuances van eigen beleving te benoemen en te accepteren.
Dat is hetgeen waar ik nu dan hard mee bezig ben het leren loslaten, accepteren van gevoelens en afstand nemen….
Het valt me zwaar om na mijn avonddienst naar huis te gaan wanneer een bewoner stervende is.
Ik vind het moeilijk om afscheid van hem te nemen en blijf daarom en poos dralen en aan zijn bed zitten.
Ik ben verdrietig en voel me onmachtig dat ik de pijn niet wegnemen kan. Dat ik hem de rust niet schenken kan die ik hem zo gun.
Ik voel een betrokkenheid die ik niet goed uitleggen kan, maar die maakt dat ik eigenlijk niet los kan laten en de zorg over moet laten aan mijn collega’s.
Niet dat die het minder goed kunnen dan ik, zeker niet, maar het is als een onzichtbaar lijntje wat me zo verbind aan hem en waarbij ik een conflict in mijn innerlijk voer tussen betrokkenheid versus afstand.
Het gevoel te hebben hem in dit aardse leven niet meer te ontmoeten, niet meer voor hem te kunnen zorgen, dat maakt me op een of ander manier droevig.
Ook al weet ik dat het geen fijn leven meer voor hem is.
Mijn ogen vullen zich met tranen, ik kan er niets aan doen.
Ik streel zijn handen en zijn hoofd en kus hem gedag, ik snij het lijntje door…het is goed zo.
Dag lieve man….
Het lot bepaald anders en maakt dat ik nog getuige mag zijn van een ontroerende emotionele liefdesband van de kinderen en kleinkinderen die hem tot het laatst toe begeleiden. De band is zo sterk dat hij pas kan gaan wanneer zij hem helemaal hebben kunnen loslaten.
Dag mooi en fijn mens,
Voor altijd een plaatsje in mijn hart…..
Reactie plaatsen
Reacties