Belevingsgericht zorgen
Belevingsgerichte zorg of persoonsgerichte zorg, tegenwoordig staat dat hoog in het vaandel bij de meeste zorginstellingen.
Gelukkig maar want dat is toch zeker voor de bewoners de beste zorgverlening. We hebben er allemaal onze gedachten en ideeën over en ook ik dacht dat ik hierin niets meer te leren had. Tot ik de GVP opleiding ging volgen. Toen kwam ik er achter dat ik het nog best kon verbeteren en veranderen.
Heel veel dingen deed ik onbewust en die waren zeker niet verkeerd. Maar door me nu bewust te zijn van mijn doen en laten, heb ik veel meer dingen in de gaten, en heb ik het gevoel nog veel intenser te zorgen voor….
Ik stel me nu nogal eens de vragen: voor wie, wil of doe ik dit? Wat is op dit moment de belangrijkste behoefte van de bewoner?
Wil ík iets voor elkaar krijgen óf heb ik het belang van de bewoner op het oog? Enz.
En dat zit in hele kleine dingen hoor, het is erg cliché maar het zijn de kleine dingen die het doen!
Een voorbeeld:
Als zorgmedewerker moet je de hele dag door beslissingen en afwegingen maken. Dit gaat veelal vanzelf. Het liefst heb je toch wanneer je de verantwoording hebt over een woning dat alles toch wel gestructureerd en netjes verloopt. Toch? Het is tenslotte zo dat rust, reinheid en regelmaat helpend en ondersteunend zijn voor mensen met dementie.
Zo vind ik het fijn en heb ik een voldaan gevoel wanneer iedereen schoon en verzorgd is en heb ik aandacht voor de maaltijden. De ontbijttafel staat de hele morgen aan een het maakt dan ook niet uit wie er wanneer zijn ontbijt nuttigt, en gebeurt dan ook meestal niet gezamenlijk. Dat is anders bij de lunch, die proberen we zoveel mogelijk gezamenlijk met alle bewoners tegelijk te doen.
Ik ga haar roepen, het is bijna 12.15 uur en de andere bewoners zitten aan tafel. Ze is eind van de morgen terug op bed gelegd omdat ze zo moe was. Wanneer ik bij haar op de kamer kom, haar naam zeg en vraag of ze komt eten, krijg ik geen antwoord. Ja toch wel, een diep gesnurk, ze is diep in slaap.
Even sta ik in tweestrijd, want ze is zo mager en eet erg slecht de laatste tijd, dus een lunch eten zou wel goed voor haar zijn….maar ja slaap kan ze ook wel gebruiken. Maar hoe zit dat dan met haar ritme? dat is ze kwijt wanneer ik haar nu laat liggen.
Ik sta mezelf toe om even stil te staan en me bewust te worden van deze vragen (wees gerust, kost bijna geen tijd hoor, dat gaat in een paar seconden).
En stel mezelf de vraag, welke behoefte heeft ze (het meest) op dit moment?
Ik kijk naar haar spierwitte gezichtje en luister naar haar snurkende ademhaling….zachtjes loop ik weg en trek de deur achter me dicht.
Zo gebeurt het dat ze om 14.30 uur alsnog wakker aan tafel zit en met smaak een boterham met jam zit te eten!
Door haar te laten (door) slapen heeft ze de lunch gemist, is ze uitgerust en heeft ze alsnog een boterham zitten eten al is het om 14.30 uur!
En ik?
Ik zit om 14.30 uur naast haar aan tafel met een kom koffie genietend te kijken hoe ze met smaak een boterhammetje eet!