DEMENTIE EN EEN TIJDREIS
Al een heel tijdje heb ik nare, aanhoudende klachten na een covid-19 besmetting. Dan heb je het post/long- covid syndroom. Mijn klachten belemmeren me in mijn werk en ik kan dan ook al een poos mijn werk niet uitvoeren. Dat geeft veel verdriet maar ik probeer nu ook de fijne kanten te zien van mijn reactiveringsproces.
Elke week ga ik voor een paar uurtjes naar de woning en heb daar dan alle tijd om de bewoners die aandacht te geven die er vaak bij inschiet wanneer je de hele dag/avond de verantwoording hebt voor alle bewoners. Niet dat ik daar nooit de tijd voor nam, maar het is echt anders wanneer je naar de woning komt waar alles wat je doet een extraatje is!
Het is ook heerlijk om op te merken dat het de bewoners zo goed doet, wanneer je echt de tijd hebt. Ze voelen feilloos aan wanneer je haast hebt.
Probeer het maar eens, ga eens naar een bewoner toe en doe alsof je alle tijd hebt! Laat in houding, doen en laten merken dat je er voor ze bent, dat je de tijd neemt en dat je geen haast hebt, dan krijg je reacties die je verwonderen en die je nooit verwacht had, echt ik deed het zelf ook regelmatig toen ik volledig aan het werk was en het werkt echt!
Op een middag “bezoek” ik een van de bewoners en neem haar mee naar haar eigen kamer. Ik heb niet direct een plannetje in mijn hoofd, ik denk we gaan maar gewoon kijken waar het op uit loopt.
Mevrouw kan erg verward zijn en heel suffig, maar dat is ze vandaag niet. Ze is alert en we halen herinneringen op aan de hand van familie foto’s.
Ze kan de namen van haar kinderen niet uit zichzelf opnoemen, maar wanneer ik haar één of twee namen aanreik (voorzeg) dan maakt ze foutloos het “rijtje” af. Zo ook met het ouderlijk gezin die we op een foto tegenkomen. Ik wijs er twee aan en noem de namen, en zij maakt het verder af. Door niet te vragen maar haar namen, aan te reiken, weet ze het dus wel. Geweldig toch?
Het “gesprek” komt op haar zus waar ze heel weinig mee scheelt in leeftijd, en waar ze een goede band mee heeft. Ik vertel haar dat ik haar zus een tijdje terug gezien heb en dat ze ook de jongste niet meer is!
“Nou reageert ze fel, dat vind ik nogal meevallen hoor, zo oud is ze nog niet”! (dik negentig!🤭)
“O sorry, zeg ik haar, wat dom van mij ik dacht echt dat ze al op leeftijd was, maar hoe oud bent u dan ongeveer”? Want jullie schelen toch niet veel in leeftijd"?
En zonder na hoeven te denken of te aarzelen zegt ze “ik ben zesentwintig”.
“O heerlijk nog zo jong, nou dat is inderdaad nog niet oud” zeg ik haar.
Nu denk ik gelijk te weten waar ze zich in haar hoofd ongeveer bevindt, als twintiger dus zo’n zeventig jaar terug. Ik blijf het verbazingwekkend vinden wat dementie toch met een brein uithaalt. Ze denkt zesentwintig jaar te zijn, maar ze vind het niet vreemd om met een rollator te lopen!? Die link kan haar brein niet meer leggen.
Even later wijst ze een foto aan waar ze de leeftijd heeft van tussen de 70-75 jaar en prompt zegt ze, kijk dat ben ik!
Wat gaat haar brein toch met haar geheugen op de loop! Binnen een paar minuten gaat ze van 26 jaar naar 70 jaar!
Nou ja, dat is nog altijd dik twintig jaar jonger dan ze in "onze" werkelijkheid is!
Zo blijf je lekker lang jong!