HOE EEN KLEIN KRABBELTJE, ZO GROOTS KAN ZIJN
Hij had beginnende Alzheimer, al heel wat meegemaakt op het gebeid van eigen gezondheid en die van zijn vrouw, kreeg hij ook nog eens de pech om in het ziekenhuis te belanden.
Hij was lang en erg mager, halfzijdig verlamd en spreken ging hem niet meer zo geweldig goed af. Vanwege zijn verlamming had hij ook niet meer de juiste controle over al zijn spieren en hierdoor liep er nogal eens een straal speeksel uit zijn mondhoek. Daarnaast kon hij niet zo heel goed meer zelfstandig eten met 1 arm en hand, waarbij hij erg morste en ook nog eens slechte longen had vanwege COPD. Al met al maakte hij in het ziekenhuis een wat smoezelige, zielige, verwaarloosde indruk en wanneer je hem niet goed kende en je alleen afging op wat je zag, werd hij vaak onderschat. Wanneer er dan ook nog eens in de “papieren” staat dat hij beginnende Alzheimer heeft, was het niet verwonderlijk dat hij in het ziekenhuis regelmatig niet voor “vol” werd aangezien.
Dat ik dit begrijpelijk vind wil nog niet zeggen dat ik het er mee eens was. Ik vond het erg kortzichtig van het verplegend personeel en ronduit beledigend voor meneer. Het bevestigde mij alleen maar meer dat er in het ziekenhuis te weinig kennis is over dementie en al helemaal in de benadering van mensen met dementie.
Toen ik hoorde dat hij in het ziekenhuis lag, ben ik hem elke dag een bezoekje gaan brengen. Ik hielp hem met eten, legde hem goed in bed of in zijn stoel. Schoor hem, poetste zijn tanden en knipte zijn nagels en deed de was. Hij was wanneer hij in bed lag vaak onrustig en wanneer er geen toezicht was, was het gevaar groot dat hij uit zou bed vallen. Hij had geen controle over zijn verlamde lijf en kon een val dan ook niet stoppen. De onrust kwam waarschijnlijk van ademnood en/of pijn. Dat kon hij niet altijd goed benoemen, dat was nu eenmaal zo, zei hij dan. Vanwege die onrust en valgevaar, gingen de bed rekken van zijn bed omhoog en werden er kussens naast zijn benen geplaatst (hij stootte anders zijn benen kapot tegen de rekken).
Op een dag bezocht ik hem weer en kwam er vrijwel direct een verpleegkundige op me af. Het eerste contactpersoon van dhr. was deze week nog niet op bezoek geweest en ook de komende dagen zou ze niet komen, maar er was dringend een handtekening nodig. Kon ik het formulier dan niet tekenen? Ik was dan wel geen contactpersoon maar ja, ik kwam bijna iedere dag…dus..
Wat verbaasd nam ik het formulier en de pen van haar over en vroeg haar waarvoor er getekend moest worden. Er moest getekend worden voor het omhoog doen van de bed rekken en de kussens omdat dit dhr. beperkt in zijn vrijheid. Toen heette het nog M&M en er was een handtekening voor akkoord nodig. Goed, zei ik maar waarom vraag je dit aan mij? Dat kan dhr. prima zelf hoor.
Ik ga op mijn knieën voor dhr. zitten en zeg een beetje plat (wat dhr. prachtig vindt….) “je bent wanneer je in bed ligt aan het klooien en onrustig, waardoor ze bang zijn dat je uit bed dondert. We willen je graag heel weer naar huis hebben, dus vind je het goed dat de rekken omhoog gaan? En er kussen gelegd worden”? “Natuurlijk” mompelt hij. Ik geef hem de pen in zijn gezonde hand en hij krabbelt er op zijn manier een handtekening op. Hij doet zo zijn best dat er een straal speeksel uit zijn mond op de tafel loopt maar dat mag de pret niet drukken.
“Alstublieft “ zeg ik tegen de verpleegkundige, meneer geeft toestemming. Ik vergeet nooit de triomfantelijke glimlach van meneer, wanneer hij de handtekening geplaatst heeft, hij lijkt gewoon een beetje trots te zijn dat hij door zelf te tekenen nog een piepklein beetje regie in handen heeft! Wat is het toch belangrijk om “voorbij” het uiterlijk en “voorbij” de dementie of ziekte te kijken om zo de mens erachter in zijn waarde te laten!