OMA’S APPELTAART
Nu er nog steeds niet veel mag buiten de woning/afdeling proberen we er in de huiskamer zoveel mogelijk steeds een “feestje” van te maken.
Wanneer er in de jonge jaren van onze bewoners iets te vieren viel waren vaak de vrouwen bezig in de keuken met het bakken van allerlei lekkers. En dan was het ook vaak eigengemaakte appeltaart!
Veel van onze bewoners herinneren zich de geur en de smaak van eigengemaakte appeltaart. Moeders appeltaart of oma’s appeltaart wordt het vaak genoemd. Ook het klaarmaken ervan brengt herinneringen met zich mee.
Zo werd er dus samen met de bewoners een heerlijk appeltaart klaargemaakt en wanneer die in de oven staat vult de huiskamer zich met de heerlijke geur van warme appels, kaneel en ja nou gewoon appeltaart!
Bij de koffie serveren we later dan een heerlijk nog warm stuk appeltaart, die niet alleen heerlijk ruikt maar ook een lust is voor het oog!
Een van onze bewoners heeft regelmatig slikproblemen en het eten wordt dan ook in kleine stukjes toegediend om verslikken tegen te gaan. Bij het uitdelen van de taart zet ik een stuk taart voor hem op tafel met een toef slagroom erop. Ik deel de taart verder uit en mijn plan is om daarna bij hem te gaan zitten om hem de taart in kleine stukjes aan te bieden.
Wanneer ik een paar tellen later bij hem kom zie ik dat ik te laat ben. Het zien van de taart en misschien ook wel de geur heeft hem er toe gebracht om het hele taart stuk met 1 hand vast te pakken en in zijn geheel in zijn mond te stoppen. Het vorkje wat ernaast ligt heeft hij niet opgemerkt of niet begrepen wat hij daar mee moest doen. Hij heeft geen “gereedschap” nodig, zijn handen doen het werk wel. Het is hilarisch om te zien hoe het stuk taart vastgehouden wordt en met een paar grote happen in zijn mond verdwijnt. En dan de stralende ogen, hij geniet er echt van én nog belangrijker, hij verslikt zich geen enkele keer!
© Mariët de Landmeter