Corona-moe.
Wat is dat eigenlijk?
Moe van de regels en maatregelen? Moe van het alleen zijn en nergens naar toe kunnen? Moe van alle discussie, het afgeven op de regering? Virus waarheid of virus waanzin? Complot denkers, google experts, vaccineren of niet? Ziek zijn van Corona, restverschijnselen hebben die maar niet weg gaan, en/of overlijden aan Corona in familie of kenniskring....enz.
Ik denk dat iedereen op zijn/haar manier wel Corona- moe is. Het duurt nu al een jaar en het ziet er naar uit dat we nog wel even vastzitten aan regels, voorschriften en maatregelen.
Tijdens de eerste golf en lock down, heb ik verschillende blogs geschreven vanuit het verpleeghuis. Werken tijdens Corona-tijd, in het verpleeghuis op een afdeling waar mensen wonen die dementie hebben, kan erg bevrijdend en afleidend zijn. Zij leven bijna allemaal in hun eigen “bubbel” en daarin is geen plaats voor Corona en alle ellende die dit met zich meebrengt.
Natuurlijk zijn er ook die wel de veranderingen opmerken in de aangeboden activiteiten en de beperking van bezoek bijvoorbeeld. Activiteiten “buiten” de woning zijn er niet en bezoek mag bijvoorbeeld alleen op eigen kamers komen. Dat maakt hun wereld wel heel klein, want met uitzondering van wel eens een rondje buiten, komen ze al een jaar niet van de woning af. Maar zoals gezegd de meeste mensen hebben dit niet zo in de gaten. Wel voelen de meesten de sfeer in de woning haarfijn aan. Het is aan mij als zorgmedewerker om te proberen de spanning en moeilijkheden van het hele Corona gebeuren zoveel mogelijk buiten de woning te houden.
Al bijna een jaar leef ik onder hoogspanning. De angst om zelf corona te krijgen(wat gebeurd is), en zo collega’s of bewoners te besmetten(dat gelukkig niet…). Elke snottebel en kuch of verandering van gedrag bij bewoners in de gaten te houden en zo nodig actie ondernemen. Testen, en wachten op een uitslag. Weer uitademen bij negatieve uitslag. Een collega ziek, positief getest, alle alarmbellen weer op rood, hoe gaan we nu verder? Extra maatregelen, iedereen testen? Werken met mondkapjes, handschoenen, schorten, brillen enz. En zo gaat het maar door! Het is een wonder dat we onder de bewoners nog steeds geen besmettingen hebben gehad, maar soms denk ik wanneer je op een cohort afdeling werkt, dan weet je in ieder geval wel zeker dat iemand positief getest is, en kan dat meer rust geven. Nu is er steeds die spanning, onzekerheid en dat afwachten, en daar ben ik dus nu zo moe van. Dat is mijn corona-moeheid.
Het word steeds moeilijker om de spanning en moeheid niet te laten merken in de woning. Ik merk dat het me meer moeite kost om al het Corona gebeuren los te laten, en in de “dementie-bubbel” van de bewoners te stappen. Steeds moeilijker om een positieve uitstraling te hebben en positieve energie over te brengen naar de bewoners toe. En natuurlijk voel ik me daar slecht onder, want ze hebben al zo weinig. Bezoek is minimaal en aan maatregelen gebonden, lichamelijk contact (wat eigenlijk essentieel is bij (de meeste) mensen die dementie hebben) mag niet of in ieder geval zo min mogelijk, en ze komen al een jaar niet van de woning af. Natuurlijk hou ik vol, maar het is echt tijd voor goed nieuws, voor een hart onder de riem, voor een beetje licht in de tunnel….
Tot die tijd in ieder geval voor al mijn collega’s, alle medewerkers, bewoners, familie en mantelzorgers en voor mezelf, een hart onder de riem door deze tekening van kunstenaar Jan Willem Hament. (zie foto, hangt in de hal )
“Hart voor de Zorg”.
Ik ben in ieder geval erg trots op al mijn collega’s, alle medewerkers van welke discipline dan ook. Trots op de bewoners en op familie en mantelzorg! Ook al zijn we moe, we houden vol! de Zeeuwse wapenspreuk is niet voor niets:
" Luctor et Emergo"
(ik worstel en kom boven)
#beetjesteuninmoeilijketijden #svrzdeKraayert #houvol