Een eerst blog van Mariët over het avontuur , de (rond) reis, in de wonderlijke wereld van de dementie
Vriendelijk glimlachend met de handen gevouwen in haar schoot,
Zo zit ze te zitten, 92 jaar en uitgewerkt, geen rol meer vervullend in de samenleving,
Ze is geen vrouw meer van.., haar kinderen zijn groot en hebben geen zorgzame moeder meer nodig, haar jeugd is vervaagd en het kind verdwenen.
Iets in elkaar gedoken kijkt ze rond in de voor haar onbegrijpelijke, haastige wereld.
Haar stem is zacht, woorden zijn verdwenen en eindigen in een onbegrijpelijk gebrabbel.
Ze knikt en langzaam zakken haar oogleden naar beneden en nog steeds glimlachend verdwijnt ze knikkebollend naar een voor ons verborgen einder.
Zo tref ik haar vaak aan wanneer mijn dienst begint….
Vandaag een reisgenoot meegenomen, Puck, een witte, zachte, langharige robot- kat.
Puck word op tafel gezet en knippert met de ogen en klaagt…Miauw….
Langzaam heft ze haar hoofd op en opent de ogen.
Nogmaals klaagt Puck….Miauw….
Nu gebeurt er iets, ze recht haar rug en kijkt indringend naar dat witte, zachte, langharige ‘iets’.
Ze steekt haar handen uit en streelt Puck,
haar gelaat ‘breekt’ open en ze straalt.
Ze opent haar mond en in plaats van een onbegrijpelijke gebrabbel zegt ze met krachtige stem;
Wat ben jíj een lief kind,
Kom maar, ga je mee? ik zorg wel voor je!
En voor even is haar rol in de samenleving terug,
ze is belangrijk, iemand heeft haar nodig
en is ze weer voor even een zorgzame moeder voor dat lieve, witte, zachtharige kind…..
Miauw…