Bezoekverbod

Bezoekverbod, 2 maanden kleine tijd? Of kleine eeuwigheid?

Ik ga het proberen. Ook iets te zeggen, als zorgmedewerker in een verpleeghuis, over het bezoekverbod. Er is al zoveel over gezegd en over geschreven, dat ik me er bijna niet aan durf te wagen.

Toch voel ik dat ik er iets van mag zeggen, al is het alleen maar om mijn eigen gedachten, mijn eigen hersenspinsels hierover op papier kwijt te kunnen. Want geloof me, een bezoek verbod raakt ook mij als zorgmedewerker van mensen met dementie.

Allereerst heb ik groot respect voor de leidinggevenden van de verpleeghuizen. Ga er maar eens aan staan om besluiten als deze te moeten nemen! Het is ook erg jammer dat er zoveel verschil in aanpak lijkt te zijn wat betreft raambezoeken, beeldbellen en bezoek toelaten in terminale fase.
Wat dat betreft ben ik trots op de #SVRZ die er in mijn ogen alles aan doet om zo humaan mogelijk om te gaan met deze zwaarwegende besluiten. Zo is er bijvoorbeeld ook altijd ruimte (geweest) voor familie om aanwezig te zijn in terminale fase.

Nog steeds is de instelling waar ik werk Corona-vrij. Dat is niet iets wat de leidinggevenden voor elkaar hebben gekregen en ook niet het bezoekverbod. Nee, dat is een optelsom, dat hebben we samen gedaan! Familie en mantelzorg, leidinggevenden, vrijwilligers, zorgmedewerkers enz. Door ons te houden aan afspraken, goed voor elkaar te zorgen, elkaar te steunen, aandacht te geven, complimenteren en vertrouwen te hebben enz.

Door bezoek (tijdelijk) niet toe te laten, is het risico op besmetting van onze bewoners zo laag mogelijk gehouden. Ja zal je zeggen, maar de medewerkers dan hoe zit het met hun? Zij brengen het virus dan toch binnen? Waarom mogen zij dan wel naar binnen en familie/mantelzorgers niet?
Heel begrijpelijk deze vragen. Je moet je voorstellen dat een woning met 7 bewoners eigenlijk gezien moet worden als een gezin. Een gezin wat bestaat uit de meest kwetsbaarste mensen. Daar wil je zo min mogelijk “volk’ over de vloer hebben om het gevaar van besmetting zo klein mogelijk te houden. Bezoekers hebben ook weer overal contacten en dan is het bijna niet mogelijk om dit te bij te houden. Wanneer je dan voor de keuze gesteld word om het verloop in een woning zo klein mogelijk te houden, dan word er begrijpelijkerwijs gekozen voor het zorgpersoneel. Die kunnen echt niet gemist worden, alle andere zorg en aandacht wat kan wachten of uitgesteld kan worden is dan ook opgeschort. Hierbij moet ik opmerken dat er nog voor het bezoekverbod vanuit onze werkgever een dringend advies is afgegeven om ons als zorgmedewerkers buitenom thuis en werk ons zo min mogelijk te verplaatsen. En daar word door de meesten dan ook echt gehoor aan gegeven, er word echt alles aan gedaan om onze bewoners te beschermen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook al 2 maanden geen enkel contact buiten mijn gezin om. Ook met mijn ouders, broer en zussen enz. heb ik geen enkel fysiek contact. De boodschappen worden voor me gedaan enz. Ik kan je vertellen dat dit soms best weegt hoor, stel nu toch voor dat ik degene zal zijn die het virus “binnen brengt”? Ook al weet je dat je er niets aan kunt doen, geloof me dat voel je op je schouders hoor!

Maar ja dan de andere kant van het bezoekverbod. Want de bewoners in het verpleeghuis zijn allemaal aan hun laatste stukje van hun leven bezig. Voor de meesten is dan het contact met familie en vrienden het belangrijkste. Ook al zijn mensen in verder gevorderde dementie niet altijd meer in staat om mensen te herkennen, gevoelsmatig dan meestal nog wel. En hoe dieper ze “wegzinken” in vergetelheid, hoe minder ze hebben met beelden en taal en hoe meer ze reageren en baat hebben bij fysiek contact. Massage, strelen, knuffelen, kortom aangeraakt worden. Ze hebben niets aan beeldbellen, skypen, raambezoek en een 1,5 meter maatschappij. En wil je als familie in de laatste levensfase niet juist elk moment van contact nog benutten? Ja dát doet pijn, wanneer ik me dat realiseer, want dan gún ik mijn bewoners dat contact, en heus de zorgmedewerkers doen er álles aan om goede kwaliteit van zorg te geven, maar een familie/liefde band kun je niet vervangen. En dat maakt het zo zuur, aan de ene kant willen we het virus buiten houden en lijkt een bezoekverbod vanzelfsprekend, aan de andere kant weet je dan dat we niet in alle gevallen aan de behoeften van onze bewoners kunnen voldoen, waardoor kwaliteit van leven ter discussie komt. Premier Rutte heeft eens gezegd, “duivelse dilemma’s” en ik denk dat dit er met recht 1 genoemd kan worden. Ik kan je vertellen dat ik blij en dat ik die beslissingen niet hoef te nemen, laat mij dan maar de handen aan het bed zijn!

Wanneer ik langs een verpleeghuis rij en ik zie daar afzetlinten en bouwhekken staan, dan vraag ik me oprecht af of we daarmee de ellende niet alleen maar groter maken. Hoe leg je iemand met dementie uit dat het er buiten uitziet als een binnenplaats van een gevangenis? En begrijp me niet verkeerd hoor, iedereen probeert er op een zo’n creatief mogelijke manier mee om te gaan om tóch enig contact te hebben met familie,(en daar zijn hele mooie initiatieven bij) maar in sommige gevallen heb ik er echt mijn twijfels bij.

2 maanden, wat zijn nu twee maanden op een mensen leven? Tja wanneer je gezond en jong bent waarschijnlijk een kleine tijd, maar wanneer je in je laatste levensfase bent? Dan is het een kleine eeuwigheid!

Gelukkig is er ook een beetje hoop gekomen voor bezoekers, dat hebben we te horen gekregen van minister de Jonge. Ik hoop dat er binnen afzienbare tijd overal een versoepeling komt waardoor er weer maatwerk mogelijk is binnen de verpleeghuizen.

©Mariët de Landmeter