Wat betekend het virus voor mij?

Wat betekend het virus voor mij?

Wie had dat gedacht, dat een smerig virus uit China ons Nederland, ons Zeeland aan zou doen!

De werkelijkheid ervan is volgens mij nog steeds niet echt tot me doorgedrongen.
Ik heb het niet af gedaan als een griepje en ik heb ook niet gedacht dit overkomt ons niet. Maar wel dacht ik dat het wel voornamelijk bij die mensen zou blijven die in de besmette landen waren geweest en later in Brabant, bij de carnaval vierders.

Maar dan zijn er ook besmettingen in Zeeland en worden er ook in Nederland persconferenties gehouden.

Maatregelen genomen dat er niet meer dan 100 man tegelijk ergens aanwezig mocht zijn. Dat had allereerst een impact voor onze zondagen.

Want onze gemeente heeft heel wat meer dan 100 leden. Dat was al een onwerkelijk iets, krijg je een brief van de kerkenraad met een verdeling van de gemeente om elke dienst niet hoger te komen dan de 100 man in de kerk.
Voor mij was het al direct klaar, ik werk met mensen met een vergroot risico, dus werd ik geacht thuis te blijven uit de kerk.

Nu had ik dit zelf ook al wel bedacht want op mijn werk werd de druk ook eigenlijk steeds groter, om toch vooral maar niet ziek te worden en mezelf thuis zo min mogelijk te verplaatsen. Ik vond het dan ook niet zo moeilijk om thuis via internet te luisteren naar de kerkdienst. En om gedoe bij de kerkdeuren te voorkomen (ik zag het al voor me dat ze bij de deuren aan het tellen gingen en na de 100 man je weg te sturen) hadden we direct besloten om met zijn allen thuis te blijven.

Mijn man had in die periode al aangegeven dat hij thuis zou komen werken, mochten de scholen ook dicht gaan. Nou nee, de scholen blijven vast open, dacht ik. Bij mijn twee kinderen waren er toen nog geen zieken ook niet onder het personeel. Toen op een zondagavond na een persconferentie duidelijk werd dat wel degelijk ook onze scholen dicht gingen, kwam dit wel even aan als een harde klap.

Mijn dochter rende naar boven en plofte languit op haar bed om een potje te huilen. Want nu zag ze voorlopig haar vrienden niet meer, en ze gaat zo graag naar school.
Mijn zoon heeft heel China, bedorven vleermuizen en alles en iedereen wat in zijn hoofd opkwam, verwenst, vervloekt en uitgescholden. Die zit in zijn examen jaar en is zich aan het voorbereiden op de toets weken voorafgaand aan het eindexamen. Die ziet zich nog een half jaar langer op school zitten met alle gevolgen van dien. Wat een ellende.

Ik zat met een brok in mijn keel het nieuws tot me door te laten dringen, hoe moet het nu toch verder?

Thuis onderwijs? Hoe moet dat? Ik kan dit niet hoor, ik ben niet geschikt hiervoor! Wat als de examens niet doorgaan? Nog een baan erbij, kon ik ook nog eens voor juf gaan “spelen” .

Tjonge…ik moest mijn best doen om niet in paniek te schieten.

Gelukkig is me dat gelukt en na de eerste schrik thuis de schouders er maar onder gezet.
Mijn man kon gelukkig thuis komen werken zodat ik in ieder geval ten allen tijde mijn werk in het verpleeghuis kon gaan doen.

Dat kwam er ook nog bij, de zorgen om de bewoners, en vooral zelf niet ziek worden. In de eerste instantie kwam ik nog enigszins tot rust omdat de bewoners zo heerlijk zich zelf blijven, ondanks een crisis die buiten de verpleeghuis deuren woedt. Heb gewenst dat ik ook in z’n “dementie bubbel” kon kruipen.

Maar toen er een bezoek verbod kwam en het virus steeds meer zijn intrede doet in ieders leven, sijpelt ook de onrust binnen de muren van het verpleeghuis.

De meeste mensen met dementie voelen feilloos aan welke emoties en gevoelens wij als zorgmedewerkers meenemen naar het werk. En dat heeft zijn weerslag op het gedrag van sommige bewoners.

Om toch vooral niet ziek te worden, ga ik in mijn privé leven de deur niet meer uit, alleen om naar mijn werk te gaan. Dat maakt ook mijn wereld een stuk kleiner.

Heel mooi al die initiatieven voor extra aandacht voor onze verpleeghuis bewoners. Maar o zo dubbel. Want ook voor de crisis was die aandacht gewenst geweest en niet alle bewoners worden er rustig van. Het is zo heel anders dan anders, dat er ook bewoners zijn die daardoor nog meer de onrust voelen toenemen.
En dan worden de activiteiten in groepsverband stopgezet, de extra handen en/of aandacht van de vrijwilligers mogen niet langer meer, pedicure, kapper enz. dat verdwijnt.
En ik begrijp de maatregelen, we zullen hier doorheen moeten. Maar naast de basiszorg komen er nu voor mij en mijn collega’s nog meer zorgen bij. Want ook de lange nagels, de slonzige haren, de haartjes op de bovenlip en kin van de dames, en nog zoveel dingen meer vragen nu onze aandacht.
Hoe kan ik dan tegen de familie en mantelzorg zeggen dat er extra goed gezorgd wordt, dat er extra aandacht gegeven word, als pleister op de wonde voor het niet meer op bezoek mogen komen? Dat is niet mogelijk, we doen meer dan onze uiterste best, maar dan nog zijn we nu alleen nog maar verliezers in de strijd tegen het Corona virus.

En dan de onzekerheid over hoe het allemaal gaat verlopen. Wanneer is ons verpleeghuis aan de beurt? Wat als er bewoners heel ziek worden? Personeel uit gaat vallen? Al die vragen hopen zich op mijn schouders op.

Hierbij moet ik wel opmerken dat wanneer ik op mijn werk kom al deze vragen en onzekerheden naar de achtergrond verdwijnen en ik nog steeds met veel plezier mijn werk doe. Er zijn dan zelfs dagen waarin het nieuws niet gevolgd word en het woord Corona niet gehoord word.

En ik probeer bij de dag te leven, ik heb het volste vertrouwen in het management team, de leidinggevenden, collega's en de medische staf van de instelling waar ik werk. Wanneer het virus binnen onze gelederen komt, dan staan we samen sterk en slaan we er ons doorheen!