De verdwenen plaatjes

DE VERDWENEN “PLAATJES”

Hij komt wat aarzelend en met een blik van verwarring de huiskamer ingelopen.

Hij kijkt eens rond en vraagt dan aan mij, ben jij mijn zuster? Nee zeg ik, niet uw zuster maar wel een zuster, ik ben een medewerker, ik werk hier.
Hij komt net van de kamer van zijn vrouw vandaan. Ik vermoed daarom dat hij ‘opdracht’ heeft gekregen een zuster te gaan roepen.

Maar nee, dat blijkt het toch niet te zijn. Hij blijft me doordringend aankijken en vraagt dan;
“Wie ben ik eigenlijk? “

Ik vertel hem rustig zijn naam en waar hij vandaan komt. Hij knikt en zegt, “je weet het toch wel zeker? Er is namelijk nog iemand met die naam hoor”.
“Want die vrouw daar op de kamer, zegt dat ze mijn vrouw is maar is dat wel zo?”

Ik vertel hem de naam van zijn vrouw en noem hierbij ook haar meisjesnaam. Hij lijkt de naam bijna te proeven op zijn lippen en knikt weer,” ja dat komt me wel bekend voor maar toch is dat niet de vrouw die daar op de kamer zit”.

Hij wil eigenlijk niet eens naar de kamer van zijn vrouw toe omdat hij er van overtuigd is dat daar iemand zit te doen alsof ze zijn vrouw is.
Ik neem hem mee en laat hem de trouwfoto zien die aan de muur hangt. Hij kijkt er goed naar maar ik krijg niet de indruk dat hij er ook maar iets van herkent.

Nogmaals kijkt hij naar zijn vrouw, laat de naam van haar nog eens tot zich doordringen.
Dan knikt hij, maar het gaat niet erg van harte, ik hoor hem zachtjes zeggen;
“en tóch denk ik dat ik een andere vrouw heb….”.

Dhr. is eerder getrouwd geweest en pas op latere leeftijd hertrouwd met zijn huidige vrouw.
Zijn door dementie aangetaste brein is het “plaatje” van zijn tweede huwelijk kwijt, hij heeft het “plaatje” van zijn eerste vrouw in zijn hoofd en dat is niet de vrouw die nu voor hem zit.
Wat moet dit verwarrend en pijnlijk voor hem zijn!

Na jarenlang omgang met mensen die dementie hebben, is dit toch wel één van de pijnlijkste en verdrietigste situaties.
Ik ben blij dat het allemaal niet goed tot zijn vrouw doordringt, al heeft ze wel in de gaten dat hij niet meer weet wie ze is. Maar gelukkig is zij dit ook weer snel vergeten.
Even later lijkt hij gelukkig toch weer te voelen dat ze “bij elkaar” horen, en kust hij haar hartelijk gedag.