Jong geleerd....

Jong geleerd, oud gedaan

Het komt nogal eens voor dat mensen met dementie minder gaan eten en af gaan vallen.

Ze lijken eten en drinken te “weigeren” door hun lippen opeen te klemmen, de mond maar een klein eindje open doen, niet goed kauwen of eten uitspuwen.

Het is niet goed om dan maar aan te nemen dat diegene voedsel weigert en het stempel krijgt, van opgeven of niet meer willen.

Het is namelijk heel interessant om eens te gaan onderzoeken of er geen andere oorzaken zijn van deze weigering.
Is het gebit nog wel passend, zitten er pijnlijke plekken in de mond is er een infectie aanwezig enz.?

Zijn lichamelijk oorzaken uitgesloten dan is het goed om te beseffen in welke fase iemand zich bevind. Want hoe komt het nu dat iemand niet meer weet wat hij aan moet met een mes en vork en een plat bord, maar wel een lepel en een schaaltje lijkt te herkennen?

Hoe verder de dementie vordert hoe verder “terug” in de tijd mensen met dementie zich meestal bevinden. Wanneer ze dus mes en vork niet meer herkennen als bestek, maar wel een lepel, dan kan dit zijn omdat ze zich terug in hun hele jonge jaren wanen, als jong kind eet je niet met mes en vork maar krijg je pap met een lepel!

Wanneer je een klein kind eten geeft, dan doe je bijna als van zelf aan hun voor, hoe ze hun mond open moeten doen. Je zorgt dat ze naar je kijken, doet je mond wijd open en zegt “hap”. En zo “leer” je ze dus hoe ze moeten eten, hoe ze moeten happen. Ze doen je gedragingen na.

(In het boek “de dag door met dementie” van Anneke van der Plaats en Dick Kits, word uitleg gegeven over de 4 lagen in het brein. Waar in het brein mensen met dementie zicht bevinden en hoe verder de dementie vordert hoe lager ze in het brein zitten. Dit is misschien een onderwerp wat ik in de toekomst nog eens uit kan leggen in mij Blogs!)

Met dit in mijn achterhoofd probeerde ik een van de bewoners een maaltijd toe te dienen. Het ging erg moeizaam en bovenstaande allemaal al uitgesloten en geprobeerd, maar het lukte niet echt, helemaal niet zelfs, de mond ging allen op een heel klein kiertje open of helemaal niet.

Ik ben er maar eens voor gaan zitten, ik maakte oogcontact, noemde haar naam, deed mijn mond wagenwijd open en langzaam weer dicht, Hap! zei ik…..

Even kijkt ze me doordringend aan, begint dan te glimlachen en doet me precies na! Haar mond gaat wijd open, ze neemt een hap en doet haar mond weer dicht. Op die manier gaat haar hele bord leeg.

Ik voel me net zo’n vogeltje die steeds zijn bekje wijd open spert wanneer moeder eraan komt met een lekker hapje.
Ik geloof niet dat het een erg charmant zicht geweest is, maar dat kon me niets schelen. Ik heb bewezen dat ze eten niet weigert, maar gewoon weg niet meer wist hoe het moet!

Of dit iedere maaltijd gaat lukken is helemaal niet zeker, maar voor nu wel en dat telt. Morgen zien we weer wel!
Eet smakelijk!